Часам патыліца больш красамоўная, чым твар

Размова з Сяргеем Грыневічам “у вежах” ідзе на фоне кіслотнага перакручвання колераў, ліній у вечным танцы двух прадметаў. Грымучая энергетычная сувязь, nexum. “Камасутру” дасталі з цёмнага гарышча ў былой майстэрні, дзе засталіся, як рэшткі прац мастака, так і істотная частка жыцця.

У мінулым тэхнічнае памяшканне (калісьці тут абслугоўвалі вузлы і рухавікі для воданапорных вежаў), як мага падыходзіла да вялікіх памераў карцін і планаў. Грыневічу заўсёды патрэбна вольная прастора, якая не дае шанса для хаоса і ўмяшчае цэлы мір, такі, як 8-ы рэгіён (opens new window), напрыклад. Зараз мастак працуе ва ўласным доме. “Але ключ ад былой майстэрні ёсць. Канешне, ўрос у гэта месца, шмат сустрэч адбылося знакавых, усялякіх імпрэз, гулянак. Усе выставы рыхтаваў тут, ёсць што ўспомніць. Перад усім, гэта майстэрня заўседы была месцам для працы, галоўнае, дзе робіцца мастацтва, якое можна памацаць.”

Апокрыф шосты. Сувязі

Вежы нечым нагадваюць мастацкія сквоты ў Парыжу. Ёсць у іх багемная атмасфера. Тут перабывала народу шмат. Кілаграм кавы выпіваўся за тры, чатыры дні летам, бо заўсёды прыходзілі людзі, прыязджалі нашы калегі: беларускія мастакі і з за мяжы. Кава пілася перманентна, проста без перапынку. Ну і ў вогуле прыгожае месца. Яно такое лакальнае, садочак невялічкі ёсць, ў той самы час знаходзіцца ў цэнтры, пры гэтым пастараль пэўная існуе.

… Я не згодны, што ў мяне кахання няма

“Камасутра” – гэта таксама пра каханне, проста такая вобразная мова выбрана. У мяне цэлыя цыклы твораў, прысвечаныя жаночай прыгажосці. Ёсць сентэнцыя, якую я падтрымліваю, што на свеце існуе дзве тэмы па вялікаму рахунку: каханне і смерць, ўсе астатняе – адгалінаванні. І там, дзе разбуральнае нешта у мастацтве, побач ідзе каханне. Цяжка падзяліць, таму што яны заўсёды разам, узаемадапаўняльныя адно адным. Гэта ў абодвух накірунках нешта непазбежнае. Апошняя мая выстава “Дэмаграфія”, яна як раз была пра смерць, але і пра каханне.

Удакладненне ад mamgrodnо: Доўжылася выстава ў мінулым року у Менску усяго 10 дзён, але пабіла рэкорды двух дзесяцігоддзяў, толькі за апошнія 2 дні у Палацы мастацтваў “Дэмаграфію” паглядзелі амаль 19 тысяч назіральнікаў.

Белая палатно – самае прыгожае, цікавей, чым нешта

Апошні час: он увогуле такі хуткі і зменлівы, што жыццё нашмат цікавей, чым само мастацтва. І мы павінны рэфлексаваць з пэўнай дыстанцыяй, з адлегласці, каб не стаць заменай той жа самай журналістыцы, рэпартажу. Павінны не толькі карамелькі маляваць, але перапрацоўваць, ставіць пытанні, якія іншыя галіны дзейнасці не могуць паставіць перад чалавекам. Вось такі удзел цяперашняга мастацтва. Сапраўднага.

… Белая палатно – самае прыгожае, цікавей чым нешта. Аднак, цяпер працаваць немагчыма, вялікія высілкі трэба прыкласці, каб заставіць сябе працаваць. Жыццё пастаўлена на паўзу, але ж адзіным паратункам ад дэпрэсіі з’яўляецца праца. Вось такое замкнёнае кола. Пераадольваючы сваё эга, застаўляеш сябе нешта рабіць, і праз некаторы непрацяглы час забываешь пра дэпрэсію. Гэта самая выдатная тэрапія, лепей за ўсё. Ну і,канешне… тое, што прыходзіцца працаваць у стол, таму што пакуль магчымасці выставіцца няма, забанены у краіне па ўсіх накірунках.

Часам патыліца больш красамоўная, чым твар

Дома у Сяргея Грыневіча таксама абсталявана майстэрня, апошнія гады ён амаль ўвесь час там. Працы, старыя і новыя: дастаўленыя з вернісажэй і, калі “алей яшчэ сохне”, чакаюць свайго часа.

_У майстэрні раптам апыняешся паміж Хрыстом і натоўпам, бездапаможны і бязлітасны, схаваўшыся за маскай і за сваім дзіцяці, і зноў спіны, патыліцы, маршы, гарматы, нешта шэранькае і ціхая птушачка ў клетачцы… “Спін жаночых колькі я скалеозных панамалёўваў, часам спіна можа больш сказаць, чым твар. Патыліца больш красамоўная, чым твар. Намаляваў нядаўна такого мужычка з вельмі характэрнай патыліцай. Працаўнік жкг, бачыш, вось які ён пазнавальны”…

Каб асобна для душы намаляваць прыгажосць, гэта, канешне, я сабе забараняю. Гэта так, для людзей, калі надта просяць. Не ўмею адмаўляць, калі на пленэры ці галерэйшчыкі нешта просяць, таксама нешта хочаш пакінуць сваё, прыгожае,так што гэта такая забарона, якая парушаецца час ад часу. Я люблю людзей маляваць, партрэты, а ёсць жа прыгожыя людзі. Як не стараешся, а усе роўна прыгожыя. Мусіш маляваць прыгажосць, але…

Неформальная история Башен + видео: Как Кася и Бася оказались в тупике (opens new window)

Проект: Территория. Башни. Часть первая. Юрий Яковенко. Время (opens new window)

Проект: Территория. Башни. Часть вторая. Иван Русачек.Дом (opens new window)

Проект: Территория. Башни. Часть третья Александр Болдаков. Вода (opens new window)

Проект: Территория. Башни. Часть четвертая Валентина Шоба. Дружба. (opens new window)

Проект: Территория. Башни. Часть пятая Владимир Пантелеев. Семья (opens new window)

Увесь праект на беларускай мове тут (opens new window)

Аўтар тэкста: Іна МАКСІМЧЫК

Аўтар фота, відэа: Кацярына ГАРДЗЕЕВА

Абавазкова патрэбны дазвол ад аўтараў на перадрук у медыа